เรื่องเด่น หลวงพ่อทำตะกรุดใต้น้ำ

เรื่องเล่าจากหมวดตระกูลเรื่องนี้นำมาจากธัมมวิโมกข์ฉบับเดือนธันวาคม 2556

ลองอ่านกันดูครับโดยเฉพาะเรื่องหลวงพ่อเดินลงไปทำตะกรุดใต้น้ำ


เรื่อง หลวงพ่อทำตะกรุดใต้น้ำ


ในบรรดาลูกศิษย์รุ่นแรกๆของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน เริ่มตั้งแต่ก่อร่างสร้างวัดกันมา ร.ต.ต. ตระกูล เปาริก เป็นหนึ่งในผู้ที่มีโอกาสได้รับใช้ใกล้ชิดหลวงพ่อคนหนึ่ง ได้รู้ได้เห็นปฏิปทาของหลวงพ่อมาอย่างต่อเนื่อง


หมวดตระกูลเคยเล่าประสบการณ์หลายเรื่องให้ฟังกัน ซึ่งพวกเรามัวแต่ชะล่าใจว่าอยู่ใกล้ๆ เลยไม่ทันได้ถ่ายทำไว้ มาตื่นตัวอีกทีก็เมื่อหมวดตระกูลป่วยและจากพวกเราไปแล้ว เลยต้องบันทึกข้อมูลเผื่อให้คนรุ่นหลังไว้


เรื่องแรก ระหว่างปี 2514-2518 ปีไหนจำไม่ได้ แต่จำได้ว่าปีนั้นน้ำท่วมวัด ในช่วงนั้นโบสถ์ใหม่ยังไม่ใด้สร้าง ต้องใช้แพโบสถ์น้ำในการทำสังฆกรรม ตำแหน่งของแพโบสถ์น้ำก็ประมาณแพปลาในแม่น้ำสะแกกรังหน้าวัดในปัจจุบันนี้


มีอยู่วันหนึ่งหลวงพ่อเดินถือแผ่นทองแดงปึกหนึ่ง กะคร่าวๆประมาณ 10 แผ่น เดินไปแพโบสถ์น้ำ (ระหว่างนั้นยังไม่ได้สร้างหอฉัน) หมวดตระกูลก็เดินตามไป ที่แพจะมีกระดานเป็นสะพานทอดข้ามอยู่


พอหลวงพ่อขึ้นแพไปแล้วก็เดินไปลงน้ำอีกด้านหนึ่ง และในขณะที่หลวงพ่อเดินลงน้ำเหมือนมีขั้นบันไดรับเท้าหลวงพ่อลงไปทีละขั้นจนมิดศีรษะหายไป ด้วยความที่ได้ติดตามและเห็นอภินิหารของหลวงพ่อมาหลายครั้ง ทำให้หมวดตระกูลมั่นใจว่าหลวงพ่อคงจะลงไปทำตะกรุดใต้น้ำ


แต่คราวนี้หลวงพ่อลงไปนานมากน่าจะเกินครึ่งชั่วโมง จนหมวดตระกูลร้อนใจเป็นห่วงหลวงพ่อ เตรียมตัวจะถอดเสื้อตามลงไป ก็พอดีกับหลวงพ่อเดินขึ้นมา การเดินก็คล้ายๆกับเดินขึ้นบันไดมาทีละขั้น เมื่อขึ้นมาแล้วสังเกตว่าจีวรหลวงพ่อก็ไม่เปียก ส่วนตะกรุดนั้นม้วนเรียบร้อยแล้ว หลวงพ่อเดินถือกำขึ้นมาแล้วกลับกุฏิไป


ตะกรุดชุดนั้นหมวตตระกูลบอกว่าหลวงพ่อน่าจะแจกให้กับญาติโยมที่อุปัฏฐากวัดในขณะนั้น เช่น ท่านเจ้ากรมเสริม ท่านเจ้ากรมอาทร เป็นตัน


เรื่องตะกรุดใต้น้ำนี้ได้ยินมาอีกครั้งว่าหลวงพ่อท่านเคยปรารภกับศิษย์ใกล้ชิดในช่วงประมาณปี 2533-2535 ว่าใครอยากได้ตะกรุดให้นำแผ่นทองแดงมา หลวงพ่อท่านจะไปทำในน้ำให้ ตำรวจทหารที่ดูแลหลวงพ่ออยู่ในขณะนั้น ก็รวบรวมถวายไปจำนวนหนึ่งท่านก็ทำมาให้ แต่ครั้งนี้ไม่มีใครเห็นว่าท่านไปทำที่ไหนอย่างไร


เรื่องที่สอง มีอยู่คราวหนึ่งมีขโมยเข้ามาลักของในวัด หลังจากสืบเสาะจนได้ความแล้วหมวดตระกูลก็ตามไปที่บ้าน ไปถามตรงๆขโมยยอมรับ หมวดก็ยิงเลย เสร็จแล้วก็กลับวัดทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พอพบหลวงพ่อท่านก็ถามว่าแกไปยิงเขามาหรือ หมวดก็ยอมรับแล้วถามว่าหลวงพ่อรู้ไดัอย่างไรครับ ท่านตอบว่า มันเดินตามหลังแกมา หมวดก็ถามว่าแล้วจะทำอย่างไรดีครับ หลวงพ่อบอกให้หยิบกิ่งไม้วางข้างหลังแล้วภาวนา สัมปะติจฉามิ เดินไปข้างหน้าอย่าหันกลับไปมอง


เรื่องที่สาม ทางเข้าตีกอินทราพงษ์ที่พักของหลวงพ่อในอดีตจะมีประตู 2 ประตู คือประตูรั้ววัดและประตูเหล็กยืดท้ายศาลาหลวงพ่อ 5 พระองค์ มีกำหนดเปิด-ปิดเป็นเวลา

มีอยู่วันหนึ่งตอนเย็นๆ ปิดประตูแล้ว หลวงพ่อท่านคงมีธุระไปฝั่งศาลานวราชบพิตร ท่านเดินไปหมวดตระกูลก็เดินตามไปห่างๆ เพราะมีหมาห้อมล้อมติดตามหลวงพ่ออยู่ พอไปถึงประตูเหล็กหลวงพ่อก็เดินทะลุประตูไปเฉยๆพร้อมกับหมาอีก 1 ฝูง หมวดตระกูลต้องหยิบลูกกุญแจออกมาไขแล้วจ้ำตามหลวงพ่อไป เป็นแบบนี้ทั้ง 2 ประตู


เรื่องที่สี่ เรื่องหางพลูของหลวงพ่อ สมัยหนุ่มๆ หมวดตระกูลเป็นคนเจ้าชู้ไม่ธรรมดา มีวีรกรรมเล่าขานมากมาย มีอยู่คราวหนึ่งพบสาวงามถูกใจ พยายามเจริญสัมพันธไมตรีทุกวิถีทางแต่กลับถูกสาวพูดจาสบประมาทจนเสียหน้าอย่างรุนแรง


หมวดตระกูลมาเล่าความคับแค้นใจระบายให้หลวงพ่อฟัง หลวงพ่อท่านฉันหมาก ฉันเสร็จท่านยื่นหางพลูให้หมวดตระกูล หมวดตระกูลรับมาอธิษฐานกินแล้วกลับไปใหม่ หมวดบอกว่าคราวนี้สำเร็จ (เรื่องนี้สันนิษฐานว่าหลวงพ่อท่านคงสงเคราะห์ตามกฎแห่งกรรมของแต่ละคน)


เรื่องที่ห้า เป็นเรื่องแถม ไม่ใช่เรื่องเล่าจากหมวดตระกูล แต่เป็นเรื่องของหมวดตระกูลที่เล่าโดยจ่าตุ่ม (ดต.ไพโรจน์ ทิมแท้) จ่าตุ่มเป็นช่างทำมีดมือ 1 ของประเทศไทย มีฉายาว่า จ่าตุ่มมีดเทวดา ถึงแม้ภายหลังจะเป็นนายดาบแล้วก็ยังเรียกจ่ากันติดปาก จ่าตุ่มเป็นผู้บุกเบิกการทำมีดจนเป็นตำนานมีดเมืองอุทัยธานีทุกวันนี้


มีดจ่าตุ่มนั้นมีทั้งที่เป็นมีดใช้งานคุณภาพดี (ดีจนเจ้าของไม่กล้าใช้เพราะกลัวมีดเป็นรอยสกปรก) ไปจนถึงมีดของนักสะสมที่ทำด้วยเหล็กคุณภาพดีประดับตัวยอัญมณีและวัสดุสูงค่า เป็นงานศิลปะชั้นสูงที่ยากจะหาคนทำได้ใกล้เคียง


จ่าตุ่มเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหมวดตระกูลสมัยที่รับราชการตำรวจ ในยุคที่ยังมีการต่อสู้กับลัทธิคอมมิวนิสต์ มีพื้นที่รับผิดชอบอยู่แถวๆ อำเภอบ้านไร่ มีลูกน้องที่อยู่ในชุดลาดตระเวนอยู่ 4 คน

จ่าตุ่มเล่าว่า จ่าตระกูลแกเป็นคนมีวิชา ทุกๆเช้าก่อนกินข้าว จ่าตระกูลจะต้องแบ่งข้าวและกับข้าวใส่ใบไม้เอาไปวางโคนตันไม้ และทุกครั้งก่อนออกลาดตระเวนจะให้ลูกน้องคุกเข่าพนมมือเข้าไปหาทีละคน จ่าตระกูลจะว่าคาถาและหยิบดินโรยบนศีรษะให้ทุกคน

ในสมัยที่ติดตามจ่าตระกูลอยู่นั้นมีการปะทะกับผู้ก่อการร้ายบ่อยมาก แต่ชุดของจ่าตระกูลไม่เคยมีใครโดนยิงตายหรือบาดเจ็บเลย จ่าตุ่มว่างั้น (จ่าตุ่มเสียชีวิตไปแล้วเมื่อปี พ.ศ. 2546)


(จากธัมมวิโมกข์ ธันวาคม 2556 หน้า 128-129)

 

ขออนุโมทนา ครับ
หลวงพ่อท่านช่วยทั้งคน ช่วยทั้งประเทศชาติ ครับ

 

สุดยอด...วิชา+อิทธิฤทธิ์

กราบ กราบ กราบ