back_moon

ความสัมพันธ์ของมนุษย์ช่างเปราะบางเหมือนกระดาษ เราต้องคอยเอาใจ ต้องคอยแคร์ แต่พอถึงเวลากลับไม่มีใครคิดที่แคร์เราจริง เราเบื่อที่จะเอาคนอื่น เวลามีแฟน ถ้าเราไม่โทรก็ไม่มีใครโทรหาเรา เพื่อนก็เหมือนกัน เพราะต่างคนก็ต่างมีคนที่สำคัญ ของตนอยู่

เรามักพูดเสมอว่าไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ บอกทั้งคนอื่นแล้วตัวเราเอง ว่าไม่เป็นไร บางครั้งก็น่าชื่นอกตรม แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจหรอก เพราะไม่ชอบที่จะใครว่าเรารู้อย่างไร เราไม่อยากใครมาเป็นห่วงชีวิตของเรา

ไม่มีใครเข้าใจเรา เราก็คุยกะตัวเนี่ยแหละสนุกดีถึงไม่มีใครเข้าใจเรา เราก็เข้าใจตัวเอง อยากบ่น อยากร้องไห้ ก็มีตัวเองนั้นแหละที่คอยปลอบใจตัวเราเอง

เราเองก็เหนื่อยกับการช่วยคนอื่นมามากถึงเวลาที่เราพักผ่อนใจเราเองบ้างล่ะ อยากให้ความมืดกลือกินเราบ้าง อยากให้หัวใจมืดสนิท เงียบแหละหลับไหลไปตลอดการ

เวลาคนอื่นเศร้าเราก็สามารถช่วยคนอื่น เมื่อถึงตัวเองนั้นยากแท้ที่จะมีคนเข้าใจ

ถึงจะเศร้าก็ไม่มีใครปลอบเราไม่หายความโศกเศร้าได้หรอก